Τον δικό τους τοίχο της καλοσύνης «υιοθετούν» οι μαθητές του 5ου Δημοτικού Σχολείου Βόλου. Με τη βοήθεια της σκηνογράφου κ. Μαρίας Κάρλου σκηνογράφησαν καλαίσθητα τον τοίχο, στον οποίο τοποθέτησαν κρεμάστρες, πέντε για αρχή και άλλες τόσες σε λίγες μέρες, όπου τόσο οι ίδιοι, όσο και ευαισθητοποιημένοι πολίτες θα αφήνουν τρόφιμα, ρούχα, υποδήματα και γενικότερα είδη πρώτης ανάγκης για τους ανθρώπους που τα έχουν απόλυτη ανάγκη σε περίοδο οικονομικής κρίσης. «Ο τοίχος της καλοσύνης δίνει την ευκαιρία στο σχολείο, ως φορέα αξιών, να καλλιεργήσει την αλληλεγγύη και τον σεβασμό στον διπλανό μας» επισημαίνει ο διευθυντής του 5ου Δημοτικού Σχολείου Βόλου κ. Απόστολος Ατσιάς.
Ο τοίχος της καλοσύνης αποτελεί πλέον θεσμό. Άρχισε ως μια αυθόρμητη κίνηση μιας παρέας ανθρώπων στη Λάρισα και επεκτάθηκε αμέσως σε άλλες πόλεις από την ανάγκη αλληλεγγύης προς τον συνάνθρωπο. Μια πρωτοποριακή ιδέα να τοποθετούνται κρεμάστρες σε κεντρικά σημεία της πόλης για να μπορεί ο καθένας να κρεμά καθαρό φαγητό για όσους το έχουν ανάγκη, καθώς και ρούχα, υποδήματα και άλλα είδη. Βασικός στόχος της πρωτοβουλίας είναι οι σακούλες με καθαρό φαγητό να μην εναποτίθενται στους κάδους απορριμμάτων και να τοποθετούνται σε ένα ασφαλές και αξιοπρεπές σημείο σε κρεμάστρες. Βασική επιδίωξη είναι, επίσης, να ευαισθητοποιηθούν οι πολίτες, ώστε να στηρίξουν και να συνδράμουν περισσότερο.
Το 5ο Δημοτικό Σχολείο Βόλου «υιοθέτησε» την ιδέα σκηνογραφώντας καλαίσθητα τον τοίχο καλοσύνης με τη βοήθεια της σκηνογράφου κ. Μαρίας Κάρλου στη συμβολή των οδών 28ης Οκτωβρίου και Κανάρη. Τα κλαδιά μιας πανέμορφης αμυγδαλιάς δίπλα σε μια βρύση περιμένουν να φορτωθούν με φρούτα, λαχανικά, λίγο φαγητό και ό,τι άλλο μπορεί να έχει ανάγκη ένας συνάνθρωπός μας. Μακάρι το δέντρο των μαθητών να είναι καθημερινά φορτωμένο.
«Το σχολείο» επισημαίνει ο διευθυντής του 5ου Δημοτικού Σχολείου Βόλου κ. Απόστολος Ατσιάς «αποτελεί θεσμό διά του οποίου η κοινωνία μεταλαμπαδεύει τις κυριότερες αξίες της στους αυριανούς πολίτες. Τέτοιες είναι η αλληλεγγύη και ο σεβασμός προς τους άλλους. Ο τοίχος της καλοσύνης δίνει την ευκαιρία στο σχολείο, ως φορέα αξιών, να καλλιεργήσει την αλληλεγγύη και τον σεβασμό στον διπλανό μας. Σε μία γωνία του εξωτερικού χώρου του 5ου Δημοτικού Σχολείου Βόλου φιλοτεχνήθηκε μια παράσταση εμπνευσμένη από τα «Ψηλά βουνά» του Ζαχαρία Παπαντωνίου. Κάτω από ένα δέντρο υπάρχει μία βρύση, το μέρος που προσφέρεται κατ’ εξοχήν για να ξαποστάσει κάποιος. Η βρύση, σύμφωνα με το διήγημα του Παπαντωνίου, είχε προσφερθεί ως δώρο στην κοινότητα από έναν άκληρο ράφτη, ο οποίος ωστόσο ενδιαφερόταν για το κοινό καλό. Στα κλαδιά του δέντρου του τοίχου της καλοσύνης έξω από το σχολείο είναι τοποθετημένες κρεμάστρες πάνω στις οποίες οι μαθητές μας, οι γονείς τους ή οι γείτονες του σχολείου μας δύνανται να κρεμούν ό,τι τους περισσεύει ή ό,τι προκύπτει από το υστέρημά τους, με σκοπό να μπορούν, όσοι έχουν ανάγκη, να τα παίρνουν με διακριτικό τρόπο. Την επόμενη μέρα εάν έχουν εναπομείνει σακούλες θα αποσύρονται με σκοπό να διασφαλίζεται η ποιότητα των προσφερομένων γευμάτων. Και το κυλικείο του σχολείου εξέφρασε την επιθυμία να προσφέρει από τα περισσεύματα της ημέρας «τον οβολόν» του στην κοινή προσπάθεια» τονίζει.
Σύμφωνα με τον κ. Απόστολο Ατσιά, «δεν είναι η κρίση μόνο που επιβάλλει τέτοιες πρωτοβουλίες. Με κρίση ή χωρίς κρίση οι κοινωνίες των ανθρώπων είναι αδύνατον να είναι απαλλαγμένες από προβλήματα ή από ανθρώπους που αντιμετωπίζουν προβλήματα. Είναι, όμως, δυνατόν ολοένα και περισσότεροι από εμάς να είναι ευαισθητοποιημένοι απέναντι στις δυσκολίες των άλλων, να φέρονται αλληλέγγυα, αλλά και με σεβασμό στους άλλους. Οι έννοιες αυτές δεν είναι ξένες προς εμάς, άλλωστε η Ρωμιοσύνη εμπεριέχει τα χαρακτηριστικά της φιλοξενίας, της εξωστρέφειας, της ευγένειας, της θέρμης. Ο τοίχος μπορεί να συμβάλλει στην αποδόμηση των τειχών που προβάλλουν ανάμεσά μας, πριν «ανεπαισθήτως μας κλείσουν από τον κόσμον έξω»» υπογραμμίζει ο διευθυντής του 5ου Δημοτικού Σχολείου Βόλου.
