Αντιμετωπίζουν την Ελλάδα ως χώρα διέλευσης και όχι ως χώρα προορισμού. Γνώριζαν ότι κάποια στιγμή το πολυήμερο βάναυσο ταξίδι με το δουλεμπορικό θα κατέληγε στην Ελλάδα. Διέσχισαν το Αιγαίο σε ένα ταξίδι άγνωστο γεμάτο κινδύνους.
Μιλήσαμε μαζί τους στο Κέντρο Φιλοξενίας και εξήγησαν πως η παραμονή στην Ελλάδα είτε συνειδητά δεν επιδιώκεται ή και, όταν είναι επιθυμητή, είναι συχνά ανέφικτη λόγω της ρατσιστικής βίας, της ανασφάλειας, του κοινωνικού αποκλεισμού και της οικονομικής κρίσης, που μηδενίζει τις πιθανότητες εύρεσης εργασίας.
Η Σουηδία είναι ο προορισμός μιας τετραμελούς οικογένειας, που δεν σκοπεύει να γυρίσει στο Αφγανιστάν. Μιας οικογένειας που αν τη ρωτήσεις έχει ξεχάσει σε ποια πατρίδα πρέπει να επιστρέψει, αν αναγκαστεί να το πράξει.
Τρία παιδιά , δύο κορίτσια και ένα αγόρι μόλις τριών μηνών κρατά στην αγκαλιά της η 30χρονη σύζυγος του Νασίρ.
Άνθρωπος ανοιχτός, γελαστός ο 38χρονος πατέρας. Θέλει να φτάσει στη Σουηδία, όπου μένει ο αδερφός του.
Ιράν-Τουρκία-Ελλάδα, ήταν το μεγάλο 20ημερο ταξίδι και γνώριζε ότι η οικογένειά του θα μπορούσε να μην φτάσει ασφαλής και άρτια στον προορισμό της.
Το πρώτο σκέλος του επικίνδυνου ταξιδιού της οικογένειας ήταν μέχρι το Ιράν.
Το πέρασμα από Ιράν-Τουρκία είναι το δεύτερο σκέλος του ταξιδιού και στη συντριπτική του πλειοψηφία το διαχειρίζονται οργανωμένα δίκτυα διακινητών καθώς περιλαμβάνει συνήθως διαδρομή μέσα από τις βραχώδεις οροσειρές Ιράν-Τουρκίας. Το πέρασμα είναι από τα πιο επικίνδυνα, λόγω καιρικών φαινομένων, και γεωγραφίας. Γίνεται με τα πόδια και νύχτα, όπως μας εξηγεί αλλά ένας λόγος που το κάνει εξαιρετικά επικίνδυνο είναι η δράση και οργανωμένης μαφίας, που επιχειρεί απαγωγές μεταναστών με αντάλλαγμα λύτρα από τις οικογένειές τους.
«Αυτό γίνεται και στο Αφγανιστάν. Απαγάγουν τα παιδιά και ζητάνε λύτρα. Δεν υπάρχει κανείς να μας προστατεύσει», μας λέει.
Στην Τουρκία παρέμεινε το καραβάνι μερικές ημέρες και από τα παράλια πέρασε στην Ελλάδα.
Ο Νασίρ είναι από τους Αφγανούς που μετανάστευσαν
για λόγους προστασίας, ασφάλειας και οικονομικούς από το Αφγανιστάν.
«Έφυγα γιατί τα παιδιά μου δεν μπορούσαν να πάνε σχολείο, δεν μπορούσα να τα ζήσω μέσα σε αυτό το περιβάλλον. Χωρίς νερό και φαγητό ταξιδεύαμε για έναν προορισμό. Τη φυγή» μας είπε.
Ο δρόμος της φυγής είναι δύσκολος για έναν πατέρα που προτίμησε να μην αφήσει πίσω την οικογένειά του.
Η παραμονή στο Ιράν θα ήταν μια εξίσου παρακινδυνευμένη απόφαση. Το Ιράν έχει σκληρύνει πολύ τη στάση του απέναντι στους πρόσφυγες. Τους έχουν «ξεχωρίσει» και δεν έχουν πια καμία πρόσβαση στις κοινωνικές παροχές.
Οι οικογένειες των Αφγανών πάνε Σουηδία, γιατί μέσα σε 2 μήνες έχουν πάρει απόφαση, είτε απορριπτική ή άσυλο. Επίσης έχουν παροχές.
«Δεν έβρισκα τρόπο και λόγο να μείνω πίσω. Δεν υπάρχει κράτος, δεν υπάρχει τίποτα για τα παιδιά μου», μας είπε, την ώρα που η συζυγός του προσπαθούσε να θηλάσει το μόλις τριών μηνών παιδί τους. Ταλαιπωρημένη, αλλά δυνατή, δεν άφηνε τα κορίτσια της να απομακρυνθούν από δίπλα της.
Στη Γερμανία θα πάω σχολείο…
Τρις γυναίκες έκαναν μόνες το μεγάλο ταξίδι από το Αφγανιστάν.
Η Αμπίμπα είναι μια 18χρονη που αποφάσισε μαζί με τη μητέρα και την αδερφή της να κάνει το επικίνδυνο ταξίδι , στην αρχή με τα πόδια και μετά με το σαπιοκάραβο του δουλέμπορου.
Συγκρατημένη στις κουβέντες της, όπως οι περισσότεροι στο Κέντρο Φιλοξενίας. Λεπτομέρειες για τα χρήματα , για τους δουλέμπορους και για τις επαφές τους, δεν αποκαλύπτει κανείς.
Φοβούνται μήπως στο μακρύ ταξίδι , του οποίου την ημερομηνία λήξης δεν γνωρίζουν, τους βρουν ξανά μπροστά τους.
Η 18χρονη Αμπίμπα δεν θέλει να φωτογραφηθεί, αλλά όταν τη συναντήσαμε στο Κέντρο, μας έκανε εντύπωση το γεγονός ότι φορούσε τα καλά της. Ρούχα καθαρά και περιποιημένα, από τα λίγα που πήρε μαζί της.
«Δεν έχουμε πατέρα και στην πατρίδα μας έχουμε πόλεμο. Δεν έχουμε ζωή. Περάσαμε πολύ δύσκολα αλλά στη Γερμανία θα πάω σχολείο» μας είπε.
Απόντες οι επαγγελματίες
Η κοινωνία φαίνεται να μην δείχνει την αλληλεγγύη της. Η τετραμελής οικογένεια των Αφγανών χρειάζεται pampers και γάλα για το μόλις τριών μηνών αγοράκι και τα ανήλικα παιδιά που βρίσκονται στο κέντρο κράτησης ρούχα. Ούτε τα σούπερ μάρκετ κινητοποιούνται, ενώ κανείς δεν προσφέρθηκε να δώσει ούτε νερά. Η Περιφέρεια και η αστυνομία οικονομικά δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν στις ανάγκες που έχουν τα παιδιά.