*Του Κώστα Δελημήτρου, Βουλευτή Μαγνησίας του ΣΥΡΙΖΑ
Βιώνουμε όλες αυτές τις μέρες ο καθένας και η καθεμιά μας μια τεράστια πολιτική αντίφαση σαν μέλη του ΣΥΡΙΖΑ και εν δυνάμει υποστηρικτές της κυβέρνησης της Αριστεράς (κοινωνικής σωτηρίας με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ). Μια κυβέρνηση δηλαδή της Αριστεράς, που εναντιώνεται από θέσεις αρχής στα μνημόνια, να φέρνει και να εφαρμόζει ένα σκληρό μνημόνιο. Ας αναρωτηθούμε πώς προέκυψε αυτή η τερατώδης αντίθεση, με μια συνοπτική ματιά προς τα πίσω.
Ανταμώσαμε πρώτη φορά στις ευρωπορείες των συνδικάτων (1994-95) και στην προσπάθεια δημιουργίας του Κοινωνικού Φόρουμ (2002). Αμφισβητούσαμε τότε, εκ βάθρων, αυτή την ΕΕ και την Ευρωζώνη των αγορών που υπηρετούνταν και από τους υπαλλήλους των τραπεζιτών, τους αποκαλούμενους και “ηγέτες” της ΕΕ, με το σύνθημα “Οι Άνθρωποι πάνω απ’ τα κέρδη”.
Σχεδόν ταυτόχρονα, συγκροτούσαμε με μεγάλες δυσκολίες μα κι ανάλογες επιτυχίες το χώρο διαλόγου και κοινής δράσης της Αριστεράς, ενώ το αμέσως επόμενο βήμα ήταν η δημιουργία του ΣΥΡΙΖΑ των συνιστωσών. Στηρίξαμε αυτή την προσπάθεια με όλες μας τις δυνάμεις, όμως όχι όλοι με την ίδια πίστη, καθώς ένα σημαντικό κομμάτι συντρόφων του τότε ΣΥΝ είχε την αντίληψη πως αυτές οι “αριστερίστικες” αντιλήψεις που παρείσφρυαν σ’ αυτόν, έπρεπε ν’ αποτελέσουν παρένθεση και πως είχε φτάσει η ώρα του μεγάλου κεντροαριστερού αστερισμού του μακαρίτη Λ. Κύρκου.
Αμφισβητούσαμε τότε (λιγότερο κάποιοι, περισσότερο κάποιοι άλλοι) το υπάρχον πολιτικό κατεστημένο και ταυτόχρονα επιλέγαμε να στηρίξουμε και να εκφράσουμε τις ανάγκες των λαϊκών στρωμάτων μέσα από μια προσπάθεια γιγάντωσης του εργατικού-λαϊκού κινήματος με ταυτόχρονη εκπροσώπησή τους (από κοινού) στο πολιτικό επίπεδο.
Στη συνέχεια, μας προέκυψε η “βίαιη ωρίμανση” του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και η ευτυχής συγκυρία για την οποία επί δεκαετίες μοχθήσαμε και ματώσαμε κι αυτή η συγκυρία δεν είναι άλλη από την Κυβέρνηση της Αριστεράς (Κοινωνικής Σωτηρίας με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ). Ετσι, στερήσαμε από την αστική τάξη ένα εργαλείο ισχύος και καταδυνάστευσης της εργατικής τάξης και όλου του λαού, κι αυτό δεν είναι άλλο από την κυβέρνηση και μόνο.
Όλα τα παραπάνω, τα καταφέραμε με Πρόγραμμα ριζοσπαστικό κι αριστερό, με πολιτική απεύθυνση στο λαό, αλλά και ταυτόχρονα με κινηματική λογική και πρακτική, φυσικά στο βαθμό των ικανοτήτων μας. Οι προσπάθειές μας εκτιμήθηκαν από τον ελληνικό λαό και μετουσιώθηκαν στο μεγαλειώδες ΟΧΙ της 5ης του Ιούλη, το οποίο εμπεριέχει ξεκάθαρα πατριωτικά και ταξικά χαρακτηριστικά (θρίαμβος του ΟΧΙ στις φτωχές, λαϊκές και εργατικές γειτονιές), για όποιον φυσικά έχει την ικανότητα -και κυρίως τη θέληση- να διακρίνει με ταξικούς όρους την κίνηση ριζοσπαστικοποίησης μιας καθημαγμένης κοινωνίας όπως είναι η ελληνική.
Αντί όμως για το ΜΕΓΑΛΕΙΩΔΕΣ λαϊκό ΟΧΙ, μας προέκυψε ένα ΝΤΡΟΠΙΑΣΤΙΚΟ ΝΑΙ, την ίδια ώρα που ξεπρόβαλαν απ’ το σεντούκι των αχρήστων όλοι οι σκελετοί του φθαρμένου και υποτελούς παλιού πολιτικού προσωπικού που στηρίζει ακόμη τα μνημόνια, την καταστροφή και την υποτέλεια της πατρίδας μας.
Γιατί όμως καταλήξαμε εκεί;
Τι δεν γνωρίζαμε (η διαπραγματευτική μας ομάδα) για την Ευρωζώνη;
Τι μας διέφευγε για τους πολιτικούς και κοινωνικούς συσχετισμούς στην ΕΕ;
Αραγε δεν γνωρίζαμε πως ο βασικός λόγος ύπαρξης της Ευρωζώνης είναι η συνεχής δημιουργία αποικιών χρέους στην περιφέρεια (για να προστατευτεί η καρδιά της καπιταλιστικής ολοκλήρωσης γύρω απ’ τη Γερμανία και τους δορυφόρους της) με εργαλεία γι αυτό τα Μνημόνια και το Ευρώ, για να φυλακίζονται και να καταληστεύονται οι λαοί και να υποδουλώνονται οι πατρίδες τους;
Με βάση τα παραπάνω, είναι φανερό πως δεν μπορούν να προσφέρουν καμιάν απολύτως διέξοδο τα μνημόνια, δεν μπορούν να δώσουν καμιάν απολύτως ανάσα και αναστήλωση σε μια οικονομία και κοινωνία που τα ίδια κατέστρεψαν.
Δεν κατανοούμε πως την καταστροφή και την υποταγή που φέρνουμε με το 3ο Μνημόνιο δεν μπορούμε να την πλασάρουμε σαν την πιο φιλολαίκή επιλογή στη συγκυρία;
Τι ακριβώς έγινε λοιπόν;
α/ υποτάχτηκε η διαπραγματευτική μας ομάδα στις διαθέσεις των δανειστών τοκογλύφων.
β/ μια μικρή ομάδα διέπραξε πραξικόπημα στο κόμμα, σε πλήρη αντίθεση με κάθε έννοια δημοκρατίας, ακόμη και αυτής της αστικής, μετασχηματίζοντας τον αντιμνημονιακό-αντινεοφιλελεύθερο χαρακτήρα του σε διαχειριστή της πιο ακραίας μνημονιακής λιτότητας.
γ/ βαφτίσαμε το κρέας ψάρι
ΑΥΤΑ ΔΕΝ ΜΑΣ ΑΞΙΖΟΥΝ.
Γι’ αυτά δημιουργήσαμε, ισχυροποιήσαμε και μαζικοποιήσαμε τον ΣΥΡΙΖΑ και δώσαμε πανευρωπαϊκή ελπίδα στους λαούς; Είναι φανερό πως ΟΧΙ.
Είναι αλήθεια αριστερή μια κυβέρνηση που (δεν αντιλέγει κανείς) αποτελείται από αριστερούς υπουργούς, αλλά προτείνει και εφαρμόζει τον κοινωνικό οδοστρωτήρα των Μνημονίων; Είναι φανερό πως ΟΧΙ.
Παρ’ όλα αυτά, ευτυχώς για την Αριστερά και την κυβέρνησή της και δυστυχώς για τους “αριστερούς”, ΠΑΝΤΑ ΘΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΔΙΕΞΟΔΟΣ γιατί η δύναμή της “πηγάζει απ’ τις γροθιές και όχι από πρόσωπα καλοσυνάτα”.
Εφαρμογή του Προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ
Έξοδος απ’ την Ευρωζώνη.