Της Ράνιας Γάτου
Στη δίκη της Νυρεμβέργης οι Ναζί όταν απολογούνταν προέβαλλαν τις εξής δικαιολογίες: «Εκτελούσαμε Εντολές». Διερωτάται όμως κάθε εχέφρων άνθρωπος, η υπακοή στις εντολές ενός προφανώς άδικου και καταπιεστικού συστήματος δικαιολογεί την απάλειψη της ευθύνης από αυτόν που όντως σε σχέση Κανσελιέρι ‘Cancellarious’ ή νοτάριου την εφαρμόζει εις βάρος πολιτών, πολλές φορές με χειρότερη ακαρδία και από αυτή την εντολή, που απλά επιδιώκει να γίνει αρεστός σε αυτά τα αφεντικά. Όταν ο Μαρίνος Αντύπας με το Κιλελέρ έκανε αντίσταση στους τσιφλικάδες, τι ήταν αυτή η πράξη ανυπακοής; Ο Καγκελάριος ο οποίος υλοποιεί όλες τις εθνικο-οικονομικές υποδομές και ο οποίος κάνει το αισθητικό retouche ενός εγκληματικού μηχανισμού, ενώ ταυτόχρονα παραλαμβάνει αθώα παιδιά για τα οποία οι φτωχοί γονείς τους έχουν χύσει το αίμα τους, ενώ εκείνος τους έχει μετατρέψει σε νέους στρατιώτες της νέας τάξης πραγμάτων, δηλαδή στρατιώτες της αθεΐας και του υλισμού είναι αθώος;
Διερωτάται λοιπόν κανείς ποιος είναι ο μεγαλύτερος εγκληματίας, εκείνος που πιέζει ψυχολογικά τους δανειολήπτες για να εισπραχθεί ένα δάνειο που μερικές φορές μπορεί να είναι και μη επιλήψιμο, σε αντίθεση με δανειολήπτες που μπορεί να είναι κακοπληρωτές ή απλώς φιλάργυροι, ή αυτοκρατορικοί γενίτσαροι, ή απλώς εντόπιοι γενίτσαροι, φιλόδοξοι ή ατομιστές, που εκτός από τη βόλεψή τους, τη στέγη τους, την οικογένειά τους, και τα αργύριά τους να μη νοιάζονται για τίποτα άλλο. Πολλές φορές αν συγκρίνεις αυτές τις περιπτώσεις βλέπεις ότι και οι δύο πλευρές μπορεί να είναι φιλακόλουθες και να έχουν και πνευματικό πατέρα. Να επιθυμούν όλες τις ευλογίες του Ευαγγελίου αλλά όχι το κόστος του Ευαγγελίου. Η ζωή τους δεν είναι αντίσταση κατά του κακού όπου αυτό και αν βρίσκεται. Αλλά ηδονισμός και εξασφάλιση από υπαρξιακές φοβίες. Η ζωή τους είναι επιθυμία της αναστάσεως, χωρίς το προηγούμενο στάδιο του σταυρού.
Η εξομολόγηση αυτών των ανθρώπων είναι ρηχή, αβαθής και κατά βάση αυτοδικαιωτική. Βλέπουν τον πνευματικό ως κάποιον «Daddy» που τους δίνει γλυκά και όχι ως κάποιον που τους αυξάνει την υπευθυνότητα και τη μαχητικότητα έναντι της αμαρτίας και της απόκτησης της αρετής. Δεν είναι γι’ αυτούς ο πνευματικός προπονητής στην άθληση, αλλά αυτός που κοιμίζει τις συνειδήσεις. Αυτοί οι χριστιανοί δεν ψάχνουν για στίβο. Άραγε και οι δύο περιπτώσεις έχουν το ίδιο πνευματικό πρόβλημα. Η δειλία έχει γίνει επάγγελμα και η νεοδουλεία τρόπος ζωής. Η ανευθυνότητα πίσω από τη φράση «εκτελώ εντολές» έχει γίνει μέθοδος, και η αδιαφορία για τον αν πληγώνουμε τον αδελφό ή καταστρέφουμε παιδιά, ψυχολογικό υπόβαθρο. Όταν είσαι μέρος ενός συστήματος ή αγωνίζεται να το αλλάξεις πληρώνεις το κόστος, ή είσαι συνυπεύθυνος για τις αμαρτίες σου. Στο Άουσβιτς εκείνοι που μετέφεραν τα πτώματα των καμένων στα κρεματόρια κρατουμένων, ήταν οι τελευταίοι τροχοί της αμάξης, αλλά χωρίς αυτούς τους αχθοφόρους οι εντολές για εκτελέσεις των κρατουμένων δεν θα μπορούσαν να εκτελεστούν. Άρα, σε τελευταία ανάλυση, ο Χίτλερ και ο αχθοφόρος ενώπιον του δικαστηρίου της συνειδήσεως και της ιστορίας είναι εξίσου υπόδικοι.
Η παραβολή των δέκα παρθένων μιλάει για πραγματικές παρθένους, οι οποίες έχασαν τη Βασιλεία του Θεού, γιατί δεν είχαν ελεημοσύνη και νόμισαν επειδή κράτησαν την παρθενία ότι ο Θεός τούς χρωστούσε κιόλας. Έτσι, μπορεί να είμαστε και εμείς παρθένοι, αλλά δεν παύουμε να είμαστε αυτοκρατορικοί γενίτσαροι στη δούλεψη ενός σουλτάνου.
`